Propagandowe relacje sowieckie z komunistycznych manifestacji pokazywały to, co się działo w Mińsku zaraz po podobnych scenach z Moskwy – ten przekaz był rzecz jasna najdłuższy i najpełniejszy –, Leningradu i Kijowa. Odzwierciedlało to pozycję sowieckiej Białorusi w strukturze „raju krat”, wynikającą nie tylko z jej znaczenia w historii bolszewicko-sowieckiego tworu państwowego i stopnia jej komunistycznej ortodoksji, ale jak można sądzić, także z jej położenia geograficznego na zachodniej flance „ojczyzny proletariatu” (Europa Zachodnia stanowiła i stanowi pierwszoplanowy obszar zainteresowań sowieckich strategów w realizacji podboju świata). Podczas końcowej fazy „rozpadu” ZSRS, pozycja ta wzrosła o jeden szczebel i domena białoruskich komunistów stała się drugą najważniejszą składową kolejnego bolszewickiego tworu – „Wspólnoty Państw Niepodległych”. „Rozwiązanie” ZSRS i utworzenie nowej, „konfederacyjnej” formy sowieckiego imperium ogłoszono na jej terenie, a „organy władzy” nowego, „post”-sowieckiego tworu mają swoje siedziby w Mińsku (tam też, 22 stycznia 1993 roku ogłoszony został jego „statut”).
Z nastaniem nowego millenium, wraz z „post”-sowiecką Federacją Rosyjską – prawną następczynią ZSRS i głównym filarem polityczno-ekonomiczno-militarnych budowli będących jego kontynuacją –, „Republika Białoruś” stała się zalążkiem bardziej spójnego komunistycznego „związku państwowego” (poprzedziły go, dwie następujące po sobie „unie” oraz „deklaracja o dalszym zjednoczeniu”). Wymienione powyżej struktury mogą posłużyć bolszewikom do przyszłej integracji komunistycznego świata, znacznie powiększonego w odniesieniu do tego sprzed pierestrojkowej „transformacji ustrojowej”. Prawna, historyczna, instytucjonalna, a także personalna ciągłość „postkomunistycznych” i „postsowieckich” tworów z jawnie komunistycznymi formami państwowymi i sowiecko-„republikańskimi”, nie powinna budzić żadnych wątpliwości. O ich „wolności” i/lub „niepodległości” decydowały komunistyczne kadry zarządzające komunistycznymi strukturami oraz instytucjami. To, że z czasem wiele z tych struktur uległo modyfikacji i/lub zmieniło formę – czego należałoby oczekiwać w bolszewickiej praktyce dostosowywania się do warunków – nie zmienia faktu, że mają one komunistyczne korzenie i wciąż mogą służyć do realizowania komunistycznych celów. Przypadek sowieckiej Białorusi jest bardzo dobrą ilustracją tego zjawiska.
Część 1 (zarys sytuacji przed 1986 rokiem)